Yorrick Peters
Mijn eerste zoon14 maart 2000
14 maart 2025
25 jaar Yorrick
Yorrick is om 20.33 uur geboren,
maar zijn oogjes bleven gesloten en zijn hartje bleef stil.
Mijn zoon, van inmiddels 25 jaar!25 jaar Yorrick, maar dan toch ook weer niet...
Donderdag 13 maart 2025
Dit jaar is het chaos
Op de een of andere manier is het dit jaar chaos… Chaos in mijn hoofd en in mijn gedachten en kom ik tussen alle dingen door niet echt toe aan jou. En toch ben je heel veel in mijn gedachten. Net alsof je wil zeggen: Het is goed zo, het hoeft niet steeds en alleen maar om mij te draaien.
Geloof me, mijn leven draait niet steeds en alleen maar om jou. Ik leef. Ik geniet. Mijn leven draait om mijn eigen geluk en mijn beslissingen en altijd leef ik volop. Iets met 7 sloten en zo. Ik geniet van Yorian en Yannicka, jouw broer en zus. Ik geniet van hun leven en hun beslissingen die ze daarin nemen. En ja, ze wonen niet meer hier, maar toch voelen ze heel dichtbij. Iets met loslaten en zo… wat ik heb moeten leren en nog steeds moet leren. Maar het is prima zo. Zij gaan hun eigen weg en jij bent dat ook gegaan.
Ook geniet ik van mijn leven hier in dit huis, mijn liefdevolle beestenbende 🙂 De keuzes die ik daarin heb gemaakt met mijn lief. En ach… het zou eens zo zijn met die 7 sloten: Pip is hoogzwanger en 15 maart officieel uitgerekend van haar nestje kittens. Wie weet komt ze vandaag? Of morgen, op jouw dag? Het zou zomaar eens kunnen! En ja, daar geniet ik dan heel erg van. Het zou heel bijzonder zijn om op jouw dag nieuw leven in dit huis te mogen krijgen. Bijzonder en waardevol en bizar ook.
Verdriet en vreugde doen samen een dansje
Jouw dag, als die eraan kwam, dan was er altijd een periode van gemis en sterk verdriet. Vaak al decemberblues. Versterkt door moederdag ergens in mei. Dat dus. En gaandeweg de jaren ervaar ik dat je het hele jaar in allerlei vormen bij me aanwezig bent, maar dat de blues hierom minder wordt. De blues he, niet de tranen en het gemis. De tranen en het gemis, die zijn er. Het afvragen hoe het zou zijn, ook… En dan laat ik dat toe, dan water ik… en dan kan ik weer doorgaan. Met mijn leven. De blues overheerst het alles niet meer.
En ik vind het heerlijk om rondom jouw dag gewoon lekker te vluchten van het leven van alledag en dan ergens onder te duiken in een vakantie-achtige setting. Lekker wandelen met de doggies en heerlijk lunchen en uit eten. Want dat thuishangen en afwachten op je dag, dat vind ik vreselijk! Maar dit jaar? Dit jaar is het anders, echt heel anders. Dit jaar blijf ik thuis, moet ik thuisblijven. Want er komen wellicht kittens! Of er zijn net jonge kittens geboren? En het afwachten op jouw dag draait ineens niet meer alleen om jou, maar ook om de poes en de kittens.
Goh, hoe bijzonder is dat eigenlijk? Dat dingen in het leven zo op die momenten gewoon kunnen samenvallen of samensmelten. Het geeft een bijzonder perspectief aan het leven, dat het niet alleen om verdriet bestaat, maar dat verdriet en vreugde hand in hand gaan. En dat is iets, dat ik eigenlijk al weet vanaf het jaar na jouw geboorte!
Jouw dag komt eraan
Jouw geboorte bracht mij heel veel pijn en verdriet, maar ook heel veel verlangen en hoop. En een paar maanden na jouw geboorte mocht ik opnieuw zwanger zijn van je broer. Een zeer verwarrende periode, tussen hoop en wanhoop, tussen geluk en verdriet. Met een schreeuwend hart en pijnlijke tranen maar toch volop geluk en liefde kijkend naar wat wellicht komen zou. En hij kwam, je broer kwam, hij mocht er zijn, ondanks alle angst en schreeuwende pijn, maar dankzij alle hoop en de wens. En zo kwam ook je zus. En het ging allemaal heel snel achter elkaar. Na lang dokteren en heel veel gedoe mocht ik in verwachting zijn van jou, maar jij verliet mij meteen. Maar je bracht me wel meteen ook je broer en je zus. En het is gewoon zo, het is goed zo (nee eigenlijk niet…). Dit is het leven!
En zo zit ik hier dan nu. Een dag voor jouw dag. En ik maak even tijd voor jou, voor jouw plekje op dit wereld wijde web. In de tuin is nog niets veranderd, jouw plekje is nog steeds met dezelfde beer en hetzelfde naambordje. Op de een of andere manier is het er nog niet van gekomen om dat te veranderen. Dan zal ik het ook wel niet zo nodig gevonden hebben. Je plekje buiten is nu nog erg mistroostig, zo na de wintermaanden. Als het weer beter wordt en blijft, dan gaan we e.e.a. weer netjes maken.
Maar wat wel veranderd is, is jouw naam! Jouw officiële naam! Vorig jaar heb ik je laten inschrijven in mijn BRP en je volgens de regels van de wet mocht ook jij mijn achternaam krijgen, net als je broer en je zus. Zij hebben ervoor gekozen om hun naam te laten veranderen in die van mij en het voelde voor mij zo fout om jouw naam dan niet aan te passen… Het was nog even afwachten, zo’n momentje van “in de wet staat”. Maar… het mocht, het kon en het is gedaan. En nu ben jij officieel helemaal ook ‘van mij’. Meer kan ik niet meer voor je doen. En wellicht dat dat is waarom het dit jaar gewoon anders is en anders voelt?
Ik mis je echt wel hoor!
Chaos in mijn hoofd. Chaos in huis. Morgen is jouw dag. Pip staat op het punt om te bevallen, geen idee wanneer dat zal gebeuren. Morgen is het ook de dag dat mijn kleindochter hier komt. Morgen heeft mijn lief verlof. En morgen komen Yorian en Yannicka met haar lief ook. In plaats van uit eten, gaan we lekker thuis genieten van een take-out. En we maken er een fijne chaotische bijzondere dag van. En ergens hoop ik dat morgen dan ook de kittens geboren worden! Dan is helemaal alles bij elkaar compleet.
Ja, ik denk aan je. Ja, ik mis je verschrikkelijk.
Maar ja, het leven gaat door in een sneltreinvaart en ik geniet van iedere seconde,
want als ik dat niet gedaan heb, dan heb ik iets gemist en dat zou jij niet gewild hebben.
Ik hou van je, dag lieffie, tot ooit.